Czy w moim wieku terapia ma sens? Czy terapia ma sens po wielu latach od zachorowania?

Nie istnieją ograniczenia wiekowe dla stosowania zabiegów stymulacji. Nasz najmłodszy pacjent miał 3 dni (uraz splotu ramiennego przy porodzie), najstarszy 93 lata. U dzieci i osób niepełnosprawnych ruchowo lub mentalnie, zabiegi stosuje rodzic (opiekun). Szczególnie ważne jest szybkie rozpoczęcie stymulacji w przypadku wad wrodzonych jak np. przepuklina oponowo-rdzeniowa, SMA, okołoporodowe porażenie, zaburzenia napięcia mięśniowego, atrezja odbytu etc. Im szybciej, tym mniejsze są powikłania spowodowane chorobą pierwotną i większe szanse na odzyskanie kontroli nad czynnością mięśni i zwieraczy.

Nasze doświadczenie uczy, że wdrożenie zabiegów stymulacji nawet 20-30 lat od rozpoznania spastyczności (porażenie mózgowe, SM, uraz rdzenia i in.) przynosi istotną poprawę kontroli napięcia mięśni, zmniejszenie spastyczności, męczliwości i in.
Dobre rezultaty można uzyskać jedynie stosując terapię systematycznie. Nie istnieje ryzyko powikłań lub pogorszenia, natomiast zawsze istnieje duża szansa na poprawę jakości życia.

Nietrzymanie moczu lub stolca (kału), nietrzymanie gazów, parcia naglące na pęcherz, pęcherz neurogenny, przewlekłe zaparcia – operacja czy rehabilitacja?

Przede wszystkim – konsultacja lekarska i wykonanie zleconych badań, bo mogą to być objawy wielu chorób. Jeżeli przyczyną jest uszkodzenie układu nerwowego i osłabienie mięśni – trzeba wykonać elektromiografię mięśni miednicy i na jej podstawie wdrożyć zabiegi stymulacji. Samodzielne ćwiczenia są skuteczne w nielicznych przypadkach niewielkich uszkodzeń nerwów i z reguły, są stratą czasu. Jak chcesz napiąć mięśnie, które utraciły unerwienie? Zaciskanie pośladków wzmacnia pośladki, a nie zwieracze. Farmakoterapia łagodzi objawy, ale nie regeneruje nerwów i nie wzmacnia kontroli nad zwieraczami.

Operacja jest czasami konieczna. O jej potrzebie informuje lekarz a decyduje pacjent.
Jednak operacja nie rozwiązuje wszystkich problemów. Nie poprawia lokalnego ukrwienia, tak ważnego dla prawidłowej funkcji tkanek, nie regeneruje nerwów (czasami je wręcz uszkadza), nie usprawnia mechanizmów sterowania napięciem mięśni, a przede wszystkim – żadna operacja, laseroterapia lub farmakoterapia nie wzmacnia mięśni! Jeżeli ktoś tak twierdzi, wprowadza pacjentów w błąd.

Jeżeli nie istnieją przeciwwskazania, proces rehabilitacji warto rozpocząć już na 3 – 4 miesiące przed planowaną operacją. Spowoduje to poprawę ukrwienia, przewodnictwa nerwowego, regenerację tkanki nabłonkowej i łącznej, usprawni mechanizm sterowania napięciem mięśni, wzmocni ich siłę. Dzięki zabiegom stymulacji, o wiele lepsze będą rezultaty leczenia operacyjnego i krótszy okres rekonwalescencji. Po operacji, terapię warto kontynuować do skutku, aby usprawnić mechanizmy, których operacja nie usprawnia. Niepowodzenie w wyniku operacji z powodu nietrzymania lub wypadania narządów, oznacza konieczność wdrożenia rehabilitacji, a nie kolejnej operacji.