Przypadek : Dziecko lat 9 po operacji zarośniętego odbytu oraz wrodzonymi wadami w budowie kręgosłupa w odc lędźwiowo-krzyżowym, z zaburzeniami czynności zwieraczy pęcherza i odbytu i problemem utrzymania moczu i stolca oraz zaparciami. Leczone kilka lat farmakologicznie bez rezultatów. W 2018 r wdrożono terapię z wykorzystaniem stymulacji mięśni dna miednicy z elektrodą doodbytniczą, a od 2022 roku dodatkowo terapię EMG-biofeedback z wizualizacją napięcia zwieraczy w postaci gier, w czasie których dziecko uczyło się napinać i relaksować mięśnie zgodnie z wolą uzyskując natychmiastową odpowiedź zwrotną.
Po roku od wdrożenia terapii biofeedback,wykonywanej na zmianę z zabiegami elektrostymulacji wykonano kontrolny test wysiłkowy i porównano go z poprzednimi testami.
Wszystkie trzy testy przedstawione są w tej samej skali: 0 – 30μV.
W pierwszym teście wysiłkowym w 2018 roku, wartość napięcia w czasie skurczu wynosiła średnio tylko 1,7 μV (norma to około 15 -20 μV) natomiast wartość napięcia w fazie relaksacji, która powinna oscylować wokół 0,5 μV była wyższa i wynosiła 1,9 μV.
Ponadto, stabilność napięcia w czasie skurczu wykazała odchylenia ponad 44%, co znamionuje silną dyskoordynację jednostek ruchowych w mięśniach.
W teście z roku 2022 średnia wartość napięcia zwiększyła się do poziomu 5,7μV, przy równoczesnej poprawie stabilności do poziomu 33% odchyleń od średniej.
Kolejny test kontrolny wykonano w roku 2023, po 12 miesiącach od wdrożenia dodatkowej terapii
biofeedback.
Aktualnie wartość średnia napięcia w czasie skurczu wynosi 11,2μV, relaksacja po skurczu jest na poziomie 0,9μV, a stabilność wykazuje 21,7% odchyleń od średniej (norma wynosi 12 -14% odchyleń).
Porównanie wyników testów wysiłkowych wskazuje na bardzo dużą poprawę w każdym z poddanych ocenie aspektów czynności mięśni: zdolności do generowania i utrzymania napięcia w czasie skurczu, zdolności do relaksacji, która ma ogromne znaczenie dla lokalnej poprawy ukrwienia i utlenowania mięśni oraz zwiększenia ich odporności na zmęczenie, aktywowania mechanizmów regeneracyjnych oraz zmniejszenia skłonności do zaparć.
Uzyskane rezultaty dowodzą reinerwacji jednostek ruchowych mięśni dna miednicy pełniących funkcje zwieraczowe oraz poprawy przewodnictwa nerwowego (szybsze i lepiej skoordynowane reakcje nerwowo-
mięśniowe). Funkcjonalnie coraz częściej stolce są prawidłowo uformowane, zmniejszyła się częstotliwość zaparć oraz ilość gubionego moczu. Uzyskane rezultaty dowodzą, że terapia przynosi dobre rezultaty i powinna być nadal kontynuowana.
